Bitwa prowadzona była przez Sikorskiego z niezwykłą energią i zdecydowaniem. Zaprezentowany przez niego styl dowodzenia, w szczególności zaś konsekwencja w realizacji zadań stawiały go wysoko wśród polskich dowódców szczebla operacyjnego. Wódz Naczelny zlecając mu wykonanie tak odpowiedzialnego zadania miał duże uznanie do jego zdolności organizacyjnych i dowódczych. Należy dodać, że marszałek Piłsudski, antagonista polityczny Sikorskiego, oceniając w grudniu 1922 r. polską generalicję wystawił mu pozytywną opinię. Czytamy w niej: "Pod względem charakteru dowodzenia. Inteligentny żywy umysł, lekki charakter obok wielkiej ambicji. Nadzwyczaj łatwy w obcowaniu z ludźmi, których umiejętnie i celowo zużytkowuje. Bardzo dobry organizator, umiejący szybko podzielić pracę, łatwo oceniając zdolności ludzi, o ile nie przysłoni mu wzroku taka czy inna prywata, do czego jest bardzo skłonny. Umie i lubi rozkazywać i przy swojej obrotności daje sobie łatwo radę prawie w każdej sytuacji. (...) ma dobre oko operacyjne i przy zdolności do ryzyka jest zdatny do wyższego dowodzenia."... ...W procesie "odkrywania" przeszłości ważne miejsce zajmują relacje bezpośrednich uczestników. W sposób szczególny odnosi się to do wydarzeń przełomowych w dziejach. Z całą pewnością do takich należy zaliczyć te opisane przez gen. Władysława Sikorskiego w książce "Nad Wisłą i Wkrą. Studium z polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku". Nie bez znaczenia pozostaje też osoba samego autora. Pomimo upływu niemal 90 lat od pojawienia się omawianej publikacji na rynku wydawniczym nadal stanowi ona cenne źródło w poznawaniu ważnego etapu militarnej konfrontacji z bolszewikami, do jakiej doszło w sierpniu 1920 r. na przedpolach Warszawy. ze wstępu płk prof. AON dr hab. Tomasza KOŚMIDRA, dyrektora Instytutu Bezpieczeństwa Państwa AON